.

กินมื้อไหนอาจไม่สำคัญเท่าได้ “สารอาหาร” เพียงพอหรือไม่

.

สิ่งที่น่าจะเป็นประเด็นมากกว่าจะกินกี่มื้อ? จะเว้นมื้อไหน? ก็คือการที่เรากินเข้าไปรวมๆ ทั้งวัน เราได้รับสารอาหาร “เพียงพอ” สำหรับร่างกายหรือไม่

.

เพราะข้อได้เปรียบของการกินหลายมื้อก็คือสิ่งที่กินเข้าไปมักหลากหลาย และมีโอกาสที่จะกินไปมั่วๆ แล้วได้สารอาหารครบมากกว่าคนที่กินน้อยมื้อกว่า

.

หรือพูดอีกแบบ คนยิ่งกินน้อย ก็ยิ่งต้อง “มีความรู้” ในการจัดการอาหารให้ตัวเองได้สารอาหารครบ

.

แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่เข้าใจกันง่ายๆ เพราะที่เราเรียกๆ ว่า “สารอาหาร” ที่ร่างกายต้องการ จริงๆ สารอาหารหลายอย่างร่างกายผลิตเองได้ แต่บางอยางก็ผลิตเองไม่ได้ (เช่น ร่างกายเราผลิตวิตามิน C เองไม่ได้ แต่ผลิตคอเลสเตอรอลเองได้ – คอเลสเตอรอลนี่จำเป็นต่อการทำงานของร่างกาย เรื่องนี้หลายคนอาจไม่รู้) ดังนั้น เราจึงควรจะไปโฟกัสที่สิ่งที่ร่างกายผลิตเองไม่ได้เป็นหลัก

.

ปัญหาคือ คนโดยทั่วๆ ไปไม่ได้มีความเข้าใจเรื่องนี้ ดังนั้น การกินสุ่มๆ ไปเยอะๆ เลยทำให้เรามีโอกาสจะได้สารอาหาร “ครบ” มากกว่า และนี่ก็อาจเป็น “ที่มา” ว่าทำไมผู้ใหญ่ชอบสอนเด็กว่า “มื้อเช้าเป็นมื้อที่สำคัญที่สุด” เพราะสำหรับมนุษย์ในฐานะสิ่งมีชีวิตแล้ว การกินไปมั่วๆ ให้ได้สารอาหารครบนั้นดูจะปลอดภัยกว่าการลดปริมาณอาหารจนเสี่ยงภาวะขาดสารอาหารบางชนิด

.

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น สุดท้ายแล้วสิ่งที่พึ่งระวังพวก “คำแนะนำ” ด้านอาหารที่มีกันมาตั้งแต่ผู้เฒ่าผู้แก่ก็คือ “ไลฟ์สไตล์” เราไม่ได้เหมือนพวกเขา

.

เราไม่ได้ตื่นเช้ามืดและทำงานใช้แรงงานหนักๆ ในไร่นาจนถึงเที่ยง และตอนบ่ายก็ใช้แรงงานต่อ ถ้าแบบนั้นน่ะ ไม่กินมื้อเช้าก็จะไม่มีแรงทำงาน

.

แต่พอหันมามองปัจจุบัน คนส่วนใหญ่เป็นมนุษย์ออฟฟิศนั่งเก้าอี้ ที่อยู่ในเมืองที่ไม่เอื้อให้คนเดินอย่างกรุงเทพฯ เรายิ่งได้เดินน้อย และวันๆ เราไม่ได้ใช้แรงงานเยอะแน่ๆ ดังนั้นเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วว่าสไตล์อาหารแบบยุคของคนที่ต้องใช้แรงงานทางกายภาพทั้งวันจะเหมาะกับเราเหมือนที่จะเหมาะกับพวกเขา

ไม่ว่านั่นจะเป็นเรื่องอาหารมื้อเช้าหรือมื้อไหนๆ ก็ตาม